[[[ ආනාපාන සති භාවනාවේන් සිදුවන්නේ
භාවනාව වඩන මොහොතට පමණක්
තාවකාලික විශුද්ධියක්ද ? ]]]
විදර්ශනාව වැඩුවත්
පූර්ණ විශුද්ධියක් වෙන්නෙ
මුලු භාවනා කාලය තුලමත් නෙමෙයි..
ආතාපි, සම්පජානො සතියෙන්
ඉන්න වෙලාවට විතරයි.
ආනාපාන සතිය හෝ
විදර්ශනා වඩන වෙලාවට
සිහියත් උපේක්ෂාවත් තියන නිසා
පැරණි සංස්කාර ඉස්මතු වෙලා
නිරුද්ධ වෙනවා.
අවසිහිය නිසා එක්‍රැස් වෙන සංස්කාර
නිරුද්ධවෙන්න
සිහියත් උපේක්ෂාවත් නිසා
ඒ කාලයම ගතවෙන්නෙ නැහැ.
දවස් ගාණක් තිස්සෙ එක්‍රැස් වෙන
නිවසක කුණු විනාඩි කිහිපයකින්
ඉවත් කරන්න පුලුවන්.
නැත්නම් සසරෙ හිටිය කාලයම
විදසුනටත් ගත කරන්න වෙනවා.. :)
පැරණි සංස්කාර මතුවෙලා
නිරුද්ධවෙන එක
පළවෙනි ජයග්‍රහණය.
දෙවැන්න ඒ සිහියත්, උපෙක්ෂාවත්
ඇතුව ජීවිත අත්දැකීම් වලට
මුහුණ දීම නිසා
නව සංස්කාර වල
ප්‍රබලතාවය අඩුවීම.
ඉතින් ඒ අනුව
පූර්ණ විශුද්ධිය තාවකාලික වුණාට
පිරිසිදු බව වැඩෙනවා.
ඒ දෙවැනි ජයග්‍රහණය..
පොත පත් කියවනකොට,
බණ අහනකොට හිතේ මැවෙන දේවල්
ප්‍රඥාව නෙමෙයි.
සමථයෙනුත් රාගය ප්‍රහීණ වුණාට
ප්‍රඥාව වැඩෙන්නෙ නැහැ..
වීර්යයෙන් වඩන සම්පජානෝ සතිය නිසා
එක වර බොහෝ දේ ගැන සිහියෙන් ඉන්න නිසා
ප්‍රඥාව වැඩෙනවා.
ඒ තෙවෙනි ජයග්‍රහණය.
ශාරීරික දුකත්, මානසික දොම්නසත්
සිහිය සමග ඇති උපේක්ෂාව නිසා
දුකක් ලෙස විඳීම අඩුයි..
සම්පජනෝ සතිය නිසා
හිත දුකට එකඟ කිරීම නිසා
විඳින දුකත් නැහැ.
ඒ තවත් ජයග්‍රහණයක්..
සෝ තැවුල් ඇතිවෙන්නෙ
අතීතය හෝ අනාගතය ගැන සිතමින්
චිත්තරූප හදාගන්න කෙනෙකුටයි.
මේ මොහොත ගැන සිහියෙන් සහ
උපේක්ෂාවෙන් ඉන්න කෙනෙකුට
සෝ තැවුල් ඇතිවෙන්න හේතු නැහැ.
ඒ තවත් ජයග්‍රහණයක්.
සැබැවින්ම විදසුන් වඩන කෙනෙකුගෙ
දුක නිවෙන්න පටන් ගන්නෙ
ඒ මොහොතෙම ඉඳලා.
No comments:
Post a Comment