බොදුනුවන්ට ආනාපාන සතිය වැඩීම ලැජ්ජාවක්..

අද ඉන්න බොදුනුවන් බොහෝ දෙනෙකුට
ආනාපාන සතිය වැඩීම
ලැජ්ජාවක්.... මදිකමක්...

බොදුනුවන් බොහෝ දෙනෙකුගෙ අරමුණ
තමන්ගෙ ගුරුවරයාගෙ ධර්මය අහන් ඉන්න ගමන්
ස්වයංක්‍රීයව සෝවාන් වෙන්නයි.
උට්ඨානවතෝ සතිමතෝ
ඔවුන්ට අවශ්‍ය නැහැ.

උත්සාහයෙන් සතියෙන් ඉන්නවා වෙනුවට
ගුරුවරයාගෙ තර්කවලට සවන්දීම
පහසු කාර්යයක්.
පාසල් අධ්‍යාපනය ලබන කාලෙ
පන්තියෙ වාඩිවෙලා ඉඳගෙන
දැනුම පටිගත කළ විදියටම
දැනුම එකතු කරගන්න ඔවුන් කැමතියි.

ඔවුන්ගෙ ගුරුවරයා විසින්ම සකස්කළ
ප්‍රශ්නපත්‍රයකට පිළිතුරු ලියලා
සෝවාන් මගට වැටෙන්න පුලුවනි නම්
අද ඔවුන් දහස් ගණනක් සෝවාන් වෙලා හමාරයි.

ප්‍රශ්නපත්‍රය ත්‍රිපිටකයට අනුව සකස් කළොත්
ඔවුන් බොහෝ දෙනෙක් අසමත් වෙන්නත් පුලුවන්.

අං කියන්නෙ රාග ද්වේශ මෝහ වලට කියලා
ඔවුන්ගෙ ගුරුවරයා කිව්වොත්
ඔවුන් ඒක ප්‍රශ්න කරන්නෙ නැහැ.
අං තියන හැම තැනම
රාග ද්වේශ මෝහ තියනවා කියලා
ඔවුන් අවිවාදයෙන් පිළිගන්නවා.

හරක් දෙන්නෙක් අං පටලවාගෙන නසී..
කියල කියවන විට ඔවුන් දකින්නෙ
රාග ද්වේශ මෝහ පැටලී
හරක් දෙන්නෙක් නසී කියලයි.

බුදුන් වහන්සේ වැඩියත්
ධර්මය අවබෝධ නොවෙන තැනකට
ඔවුන් පත් වෙනවා.

ඔවුන්ට ආනාපාන සතිය වඩන්න බෑ..

ඒ නිසා
ආනාපාන සති වඩන අයට
බාධා පැමිණවීම ඔවුන්ගේ සිරිතක්.

ආනාපාන සතිය වඩන්න බැරි හේතුත්
ගුරුවරයාම ඔවුන්ට පොවා තියෙන්න පුලුවන්.
ඔවුන් ස්වාධීන වෙන මාර්ග ගුරුවරයා විසින්ම අවුරනවා.

ඔවුන් හැම දේටම
ගුරුවරයා මතම යැපෙනවා.
කණවැල අල්ලන්න ගුරුවරයා නැත්නම්
කිවිසුමක් හරින්නත් දන්නෙ නැති තරම්...
.
ඔවුන් ආනාපානසතිය වඩන්න සූදානම් වුණත්
ඔවුන්ට ඇහෙන්නෙ ගුරුවරයාගෙ දේශනාවමයි.

විදසුන් වඩන කෙනෙක්
සිත හා කය පිළිබඳව සිහිය පිහිටුවා ගනිද්දි
අතරින් පතර ධර්මය හෝ මෙනෙහි කිරීම
සිත අරමුණෙහි පිහිටුවා ගන්නට බාධාවක්.

සිතත් කයත් ගැන
සිහියෙන් හා උපේක්ෂාවෙන් පසුවෙන කෙනෙකුට
ධර්මාවබෝධ වෙන්නෙ
ඔවුන් දැන් දකින ආකාරය වෙනස් නිසයි.

මේ දක්වා රාග ද්වේශ ඇති කරගත්
ප්‍රිය අප්‍රිය අත්දැකීම් වලදි
දැන් වැඩෙන්නෙ උපේක්ෂාවයි.
මේ දක්වා මෝහයෙන් පසුවුණ
ප්‍රියත් නැති අප්‍රියත් නැති අත්දැකීම් පවා
සිහියෙන් ඉන්න නිසා පෙනෙනවා.
සිහියෙන් හා උපේක්ෂාවෙන් ඉන්න මොහොත
රාග ද්වේශ මෝහ වලින් විනිර්මුක්තයි.
ඒ මොහොතෙ සිදුවෙන්නෙ
අවිද්‍යාව දුරුවී ප්‍රඥාව පහළ වීමයි.

එක මොහොතකට එකතු වෙන්නෙ
එක ප්‍රඥාව කඳුලක් වුණත්
ඒ කඳුල එකතු වෙන්නෙ
නිසි පිට හැරවූ කළයටයි.

මෙතෙක් මුනින් නවාගෙන සිටි කළය
බුදුන් වහන්සේ පිළිබඳ ශ්‍රද්ධාවෙන්
නිසි පිට හරවා ගන්නා අයට
විදසුන පරතෝ ඝෝෂ ප්‍රත්‍යය වෙනවා.

බුදුන් වහන්සේගෙන්
මගඵල ලැබූ සඟ රුවනින් මෙන්ම
මගඵල නොලැබූ භික්ෂූන්ගෙන්
කමටහන් ගෙන
විදසුන් වැඩීමෙන් මගඵල ලැබූ
ශ්‍රාවකයන් දස ලක්ෂ ගණනක් බුදු සසුනෙ සිටියා.

සසර පෙර ජීවිතවල
විදසුන් වැඩීමෙන් කෙලෙසුන් නැසීමෙන්
එක ධර්ම දේශනාවක් අසා
සෝවාන් විය හැකි මට්ටමට
සිත පවිත්‍රවී තිබුණොත්
ඔහු ධර්ම දේශනාව අසා සෝවාන් වෙනවා.
මෙතෙක් මගඵල ලැබූ
ඉතිරි ශ්‍රාවකයන් සියල්ලෝම
සතර සතිපට්ඨානය වැඩීමෙන්
අවිද්‍යාව දුරු කරමින්
කෙලෙස් නසා ප්‍රඥාව ලැබුවා.
දහම් අසා මගඵල ලැබුවත්,
විදසුන් වැඩීමෙන් මගඵල ලැබුවත්.
මේ දෙපිරිසටම
කිසිවෙක් කණ වැල ඇල්ලුවේ නෑ.

තුම්හෙහි කිච්චං ආතප්පං
අක්ඛාතාරෝ තථාගත කියන්නට
කණ වැල අල්ලන ගුරුවරුන්ට
සුදුසුකම් නෑ.

බුදුන් වහන්සේ
කිසිවෙකුට කණ වැල අල්ලන්නෙක් නොවෙයි.
සඟ රුවනත් එසේමයි.
ධර්ම මාර්ගයෙහි විශේෂත්වයත් එයයි.

ධර්ම මාර්ගයෙ ගමන් කරන කෙනෙකුට
තව කෙනෙක් කණ වැල අල්ලනවානම්
ඔහුත් අනිවාර්යයෙන්ම අන්ධයෙක්.
මිථ්‍යා දෘෂ්ඨිය ප්‍රබල නම්
අන්ධයො වැල පිටින්ම
නිරයට යන්නත් ඉඩ තියනවා.

ආනාපාන සතිය වැඩීම ස්වාධීන ක්‍රියාවක්.
බුදුන් වහන්සේ
කිසිවෙකුට කණ වැල අල්ලන්නෙ නෑ.

තුම්හෙහි කිච්චං ආතප්පං.
ඔබ වීර්ය කළ යුතුයි.
අක්ඛාතාරෝ තථාගත.
මේ මොහොතට පැමිණි තැනැත්තා
මග පෙන්වනවා පමණි.

ආනාපාන සතිය වඩන මාර්ගයත්
සතිය වැඩද්දි සිදු වෙන දේත්
බුදුන් වහන්සේ කියා තියනවා.

ධර්ම මාර්ගයෙ යද්දි
කියන මග සලකුණු හමුවෙනවා නම්
යන මග නිවැරදි බව තමන්ටම පෙනෙනවා.

කල්‍යාණ මිත්‍රයා කියන්නෙ
කණවැල අල්ලන අය නෙමෙයි.

ආගමිකයන් විදියට හෝ
නිරාගමිකයන් විදියට
තව කෙනෙකු මත්තෙ යැපෙමින්
කල්ලි ගැහිලා රැලේ යන අයට
බුදු දහමෙ ඉතාම ප්‍රාථමික
ආගමික ශීල වෘත වලින්
සැනසෙන්න වෙනවා.

සැබෑ බොදුනුවෙක් ස්වාධීනයි.
ඔහු කල්ලි නායකයෙකුත් නොවෙයි.
කල්ලියක සාමාජිකයෙකුත් නොවෙයි.

ආගමිකයෙක් වුණත්, නිරාගමිකයෙක් වුණත්
ස්වාධීනව හිතන, ස්වාධීනව ක්‍රියා කරන පුද්ගලයන්ට
බුදුන් වහන්සේගෙ දහම ගැලපෙනවා.

ස්වාධීන කෙනෙක් වුණත් සිහිය දුර්වල නම්
ඔහුගෙ මාන්නය, අත්තනෝමතික බව,
ආවේගශීලී වීම නිසා
ඔහුගෙ ස්වාධීන බව
ඔහුට මෙන්ම ඇසුරුකරන අයටත් හානිකරයි..

සිතේ නිදිබර මෝහාධික බවටත්,
සුළු දෙයිනුත් කැළඹීඑ
ආවේගශීලී වීමටත් හේතුවෙන
අවසිහියෙන් මිදෙන්න එකම මග
සිහිය පිහිටුවා ගැනීමයි.
තමන්ගෙ සිතත් කයත් පිළිබඳ
සිහිය පිහිටුවා ගැනීම අරඹන්නට
ආරම්භ කරන කෙනෙකුට
පහසුම සහ හොඳම මග
ආනාපාන සතියයි.

විදසුන් වඩන කෙනෙක් කරන්නෙ
සිතත් කයත් වෙනස් වෙන විදිය ගැන
සිහියත් උපේක්ෂාවත් වැඩීමයි.

1,
සිහිය කියන්නෙ
මොහොතෙන් මොහොතට
අරමුණ වෙනස් වීම හෝ
නොවෙනස්ව පැවතීම
දැකීමට හැකියාවයි.

2,
උපේක්ෂාව කියන්නෙ
අරමුණ වෙනස් වෙද්දි ඒ වෙනස් කම් වලට
ආශාවෙන්, ලෝඹ්හයෙන් බැඳෙන්නෙ නැතිව
අප්‍රසාදයෙන්, ද්වේශයෙන් ප්‍රතික්ෂේප නොකර
විසීමට හැකියාවයි.

සිහිය හා උපෙක්ෂාව
පියාසර කරන කුරුල්ලෙකුගෙ
තටු දෙක වගෙයි.

ඕනම ක්ෂේත්‍රයක ඉහළ වැජඹෙන අයට
මේ ගුණාංග දෙක
ඔවුන්ගෙ ක්ෂේත්‍රයට අදාළව තියනවා.
ඒත් ක්ෂේත්‍රයට අදාළ සිහිය
ඔහුගෙ සිත සහ කය පිළිබඳව නැති නිසා
පුද්ගලයෙක් විදියට ඔහු නොමිනිසෙක් විය හැකියි.
ඔහු තුළ ප්‍රඥාව වැඩෙන්නෙ නැහැ.

ලොව ජීවත් වෙන වටිනාම පුද්ගලයන්
සිහිය සහ උපේක්ෂාව දියුණු ප්‍රඥාවන්ත පුද්ගලයන්.

සිහිය සහ උපේක්ෂාව ප්‍රබල අයගෙන්
ඔවුන්ටම හෝ සමාජයට වන හානි අවමයි.
සේවය ප්‍රබලයි.

බුදුන් වහන්සේ
සියලු සත්වයන්ට අග වෙන්නෙ
මේ ක්‍රමය තනිවම සොයාගෙන
අන් අයට මග පෙන්වන නිසයි.

ඒ මග පෙන්වීම අනුව
විදසුන් වඩන්නෙකුගෙ අරමුණ
සිතෙහි සහ කයෙහි සිදුවෙන  වෙනස්වීම්
සිහියෙන් හා උපේක්ෂාවෙන් දැකීමයි.

හුස්ම කියන්නෙ
මොහොතක් පාසා වෙනස් වෙන දෙයක්.
ඒ නිසා සිහිය පිහිටුවා ගැනීම පහසුයි.

ඒත් තවත් පැත්තකින්
හුස්ම අපට ප්‍රිය හෝ අප්‍රිය නැති නිසා
සිහිය පිහිටුවා ගැනීම අභියෝගයක් වෙනවා.

ප්‍රිය හෝ අප්‍රිය නැත්නම් වටින්නෙ නෑ කියන එකයි
පුහුදුන් සත්වයන්ගේ සාමාන්‍ය දැක්ම.

ප්‍රිය හෝ අප්‍රිය නැත්නම්
ඔවුන් අවධානය යොමු කරන්නෙවත් නෑ.

ප්‍රියත් නැති අප්‍රියත් නැති දෙයක් ගැන
සිහියෙන් ඉන්න වුණොත් ලොකු අභියෝගයක්.
ඒත් හුස්ම වෙනස් වෙන දෙයක් නිසා
සිහිය පිහිටුවා ගැනීම පහසුයි.

විදසුන් වඩා පුහුණුවක් නැති කෙනෙකුට
හුස්ම පිළිබඳව සිහිය පිහිටුවා ගැනීමෙදි
තවත් විශාලම පහසුවක් තියනවා.

හුස්ම ප්‍රිය අප්‍රිය භාවයෙන් තොර අරමුණක් නිසා
කාය වේදනා චිත්ත ධම්ම ආදී
සතර අනුපස්සනා වඩන්නෙකුට තරම්
ප්‍රබල ලෙස උපේක්ෂාව අවශ්‍ය නොවීමයි.

හුස්ම ගැන සිහිය පිහිටුවන නිසා
උපේක්ෂාවේ ස්වරූපයෙන්
මෝහයට පත්වීමටත් ඉඩ නැහැ..

සාමාන්‍ය පුද්ගලයෙක්
සැනසීම සහ උපේක්ෂාව කියන්නෙ
අවසිහියෙන් හා මෝහයෙන් පසු වීමටයි.
ඔහුට සිහිය නැති නිසා හෝ
ඔහුගෙ අරමුණ බාහිර වස්තුවක් නිසා
ඔහුගෙ උපේක්ෂාවට අභියෝග නැහැ.

බාහිර අරමුණු මත
සමාධිය වඩන අයගේ උපෙක්ෂාව
සිත කය ගැන ඇති අවසිහිය නිසා
පවතින උපේක්ෂාවක්.
තම සිත කය ගැන සිහියෙන් පසුවෙමින් වඩන
උපෙක්ෂාවට වඩා බෙහෙවින් වෙනස්.

තම සිත කය ගැන
සිහියෙන් ඉන්න කෙනෙකුගෙ උපේක්ෂාවට
ඔහු දකින දේ අභියෝගයක්.

මේ දක්වා අවසිහියෙන් දුටු දේ
සිහිය පිහිටුවාගෙන ප්‍රබලව දකිද්දි
ප්‍රිය අප්‍රිය දේ අනුව
ලෝභයෙන් ද්වේශයෙන් කැළඹුණොත්
ඔහුගෙ සිහිය අවුල් වෙනවා.
දුටු වෙනස්කම් නොපෙනි යනවා.

හුස්ම ප්‍රියත් නැති අප්‍රියත් නැතිනිසා
උපේක්ෂාව නුහුරු කෙනෙකුට වුණත්
ආනාපාන සතිය වඩන කෙනෙකුට
සිහිය පවත්වාගැනීම පහසුයි.

ඔවුන්ට අවශ්‍ය වෙන්නෙ
බාහිර අරමුණු වලින් බාධා නොපැමිණෙන
නිසන්සල පරිසරයක් පමණයි.

රුක් මුලක හෝ ශූන්‍යාගාරයක
පළක් බැඳගෙන, කය ඍජුව තබාගෙන
දිග හුස්මක් දිග හුස්මක් ලෙසත්
කෙටි හුස්මක් කෙටි හුස්මක් ලෙසත්
සරලව සිහිය පිහිටුවාගෙන අරඹන සිහිය නිසා
හිත සමාහිත වෙනවා.

මුහුණේ ඉදිරිපස ප්‍රදේශයෙන් අරඹන සිහිය
මුලු කයටම විස්තාරණය වී
සබ්බ කාය පටි සංවේදී නම්
විශේෂ අවස්ථාවට පත්වෙන කෙනෙකුට
විදසුනෙහි ඊළඟ පියවරට යන්න පුලුවන්..
ඔහුට කය සමස්තයක් ලෙස දකිමින්
ඉරියවුව ගැන සිහිය දියුණු කරන්නට පුළුවන්.

විදසුනේ ඉදිරි පියවර වලදී අත්‍යාවශ්‍ය වෙන
ආනාපාන සතිය වැඩීම ගැන ඔබ දරන අදහස කුමක්ද?